Zondag opent de koning de deuren van het Nationaal Holocaustmuseum
Het gruwelijke verleden van de holocaust leeft vandaag de dag nog steeds voort. Dus opent zondag de koning de deuren van het Nationaal Holocaustmuseum in Amsterdam. Hoe brengt het museum de Jodenvervolging in beeld? En wat gebeurt er met jongeren als ze het museum of Auschwitz bezoeken? Op1 stond maandag volledig in teken van het Nationaal Holocaustmuseum en schoven directeur Emile Schrijver, Holocaustoverlevende Salo Muller, Judith Belinfante, die werd geboren terwijl haar ouders ondergedoken zaten, auteur en journalist Ronit Palache en bezoekende jongeren aan.
“Je voelt dat je fysiek op de plek bent waar alles gebeurd is’’, vertelt Emile Schrijver. In het museum hebben ze ook geprobeerd dat in de vormgeving mee te geven. Om dat te bereiken hebben ze een aantal keuzes gemaakt, die afwijken van wat je vaak in andere musea vindt.
Zo zijn ze weggebleven bij hele donkere vormgeving en hebben ze juist licht toegevoegd. ‘’Het is midden in de stad, dus ik wil ook dat mensen het gevoel hebben dat je contact kan maken met de buitenwereld’’, vertelt Schrijver.
Gewoon op een klaarlichte en zonnige dag ging het hele proces van het verwijderen van de Joodse gemeenschap uit de Nederlandse samenleving door. Uiteindelijk hebben 46.000 joden de dood gevonden. “Dat zijn gigantische aantallen die allemaal door dat ene gebouw, in een tijdsbestek van zestien maanden, heen gegaan zijn’’, zegt Schrijver.
Als klein meisje geïnteresseerd
Als klein meisje stelde Ronit Palache vragen aan haar opa over de holocaust. ‘’Ik was van jongs af aan alleen maar geïnteresseerd in het achterhalen van wat er in hemelsnaam met die mensen aan de hand was’’, vertelt Palache. Zij kreeg de raarste verhalen en steeds op een andere manier verteld.
Ze vroeg aan haar oma hoe zij door heeft kunnen leven nadat haar ouders en zusje vermoord waren. “Toen reageerde ze met: ‘ach, ik mocht mijn zusje toch niet.’ Dan ben je pas vijftien jaar en later realiseer je je dat dat helemaal geen gezonde manier is om met emoties om te gaan’’, aldus Palache. Pas als ze ouder wordt, bedenkt ze zich dat je daar mild over moet zijn, omdat je je niet kan voorstellen wat het betekent om zo’n verdriet met je mee te dragen.
Jongeren bezoeken Auschwitz
Qichell Hasselbaink en Sarah Kuipers bezochten Auschwitz. “Ik vond het heel heftig. Wij kwamen binnenlopen en ik werd meteen emotioneel. Je voelt de energie die daar hangt. Je voelt geen rust, maar chaos’’, vertelt Hasselbaink.
Voor Sarah was een beweegreden om te gaan, ook omdat ze verhalen door wil blijven vertellen. Ze hoort namelijk steeds vaker dat het belangrijk is dat jongeren dit blijven doen en zich erin blijven verdiepen. ‘’Op een gegeven moment in Auschwitz 1, de eerste locatie waar we waren, liepen we rond en daar zagen we grote hoeveelheden haar en schoenen en dat was zo confronterend.’’
