Twan Huys maakte de documentaire ‘Ankie: de olympische weduwe’
Vijftig jaar geleden verloor de Nederlandse Ankie Spitzer haar man bij de terreuraanslag op Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München. In de documentaire ‘Ankie: de olympische weduwe’ gaat ze op zoek naar antwoorden op vragen die ze al vijftig jaar heeft. Twan Huys stond Ankie bij in deze strijd voor erkenning en informatie en schuift aan.
Huiveringwekkende reis
”De reis die wij gemaakt hebben voor deze film is huiveringwekkend geweest”, vertelt Twan Huys. ”We hebben samen een heleboel antwoorden ontdekt die zij al vijftig jaar probeert te vinden.” Zo komt er in de documentaire nieuwe informatie over de dader naar boven. ”Wat er gebeurt tijdens de research van de film is dat we op een gegeven moment een afspraak maken met een Palestijnse generaal die de overlevende Palestijnse terroristen, dat zijn er nog twee, kende. Maar dat wisten we toen niet, we dachten dat het er eentje was. Ik had ergens gelezen dat er misschien nog een ander was, maar dat werd door niemand serieus genomen. Ik legde hem voor: ‘klopt het dat er nog een tweede is?’. Hij wijst naar mij en zegt: ‘hij leeft en is net zo levend als u hier tegenover mij zit vandaag’.”
Onwil bij Duitse autoriteiten
Na vijftig jaar kwam Ankie Spitzer er eindelijk achter hoe haar man gestorven is. ”We hebben een hele goede researcher, die heeft in München in het staatsarchief gekeken. Terwijl de Duitse autoriteiten twintig jaar lang tegen Ankie hebben gezegd dat er geen documenten liggen. Nou, er liggen negentig ordners waar het in detail opgeschreven staat.” Dat is onwil van de Duitse autoriteiten geweest, volgens Huys. ”De Duitse regering heeft decennia lang bedacht, dit is zo’n schande, na de Tweede Wereldoorlog mogen nooit meer Joodse mensen in een Holocaustachtige situatie terechtkomen. En wat gebeurt er bij het eerste grote evenement? Elf Israëlische doden.”
