“Ik vind het mooi om vooraan bij de geschiedschrijving te staan.”
Dit weekend kwam oorlogsverslaggever Hans Jaap Melissen terug van zijn meest recente trip naar Oekraïne waar hij verslag deed vanuit het onder vuur liggende Charkov. Nu er ’s nachts raketten in zijn buurt neervielen, beseft de journalist zich meer dan ooit hoe gevaarlijk zijn werk is. Hoe lang houdt hij de oorlogsverslaggeving nog vol? Nu hij even terug is in Nederland schuift hij aan bij Op1.
Al 25 jaar doet Hans Jaap Melissen verslag vanuit oorlogsgebieden. Door de jaren heen ziet hij naast gelijkenissen ook verschillen in de gevechten. “Deze oorlog (in Oekraïne, red.) vind ik wel anders dan andere binnenlandse conflicten. Dat zijn veel milities als IS, wat we veel gezien hebben in de afgelopen jaren.”
Thuis in conflictgebieden
Wat drijft Hans Jaap om al zo lang verslag te doen vanuit conflictgebieden. “Ik voel me daar wel heel erg thuis.” De oorlogsverslaggever merkt dat zijn vak heel erg bij hem past. “Anders zou iemand anders erheen moeten gaan. Ik hou me wel voor om er op een dag mee te stoppen.” Maar daar is het nu nog echt te vroeg voor. “Ik vind het mooi om vooraan bij de geschiedschrijving te staan.”
Ondanks de jaren aan ervaring, blijft het lastig om in te schatten waar een conflict heen kan gaan. “Dan hoor je iets en dan weet je niet of het die kant op komt. Ik was bij een flat, waar ik de avond ervoor ook geweest was, om mensen te volgen. Ze vertelden dat ze er blijven wonen. Een paar uur later, toen ik net weg was, is daar gebombardeerd.” De dag erna is de journalist teruggegaan naar het flatgebouw. “Je weet dus dat het een plek is die makkelijk bereikt wordt door de Russen. Ik ben dan bewust van het feit dat ze nog een keer kunnen schieten.”
Oorlogsmoeheid
“In het begin van de oorlog zag ik wel een terughoudendheid bij verschillende media om toch wel flink die oorlog in te gaan.” En nu na vijf maanden oorlog, vindt hij dat er nog geen sprake is van oorlogsmoeheid. “Ik vind best veel media nog best wel actief. Met steeds weer mensen ter plekke. Misschien is er moeheid bij mensen die kijken, dat weet ik niet. Maar we doen nog steeds allemaal ons best om het te laten zien.”
