Ruth de Wit, Arja Oomkens en Akhrat Selevani over slechte asielopvang voor jongeren
De overheid zorgt niet goed voor kinderen en jongeren in de asielopvang. Dat schrijven twee inspecties in een brandbrief aan staatssecretaris Eric van der Burg van Asiel en Migratie. Volgens hen is de situatie schadelijk voor de ontwikkeling van de kinderen. Jeugdverpleegkundige Ruth de Wit en coördinator Werkgroep Kind in AZC Arja Oomkens schuiven met voormalig AZC-bewoner Akhrat Selevani aan bij Op1 om te vertellen wat er moet veranderen.
De leefomstandigheden van vluchtelingenkinderen in noodopvanglocaties in Nederland zijn abominabel slecht. Dat zeggen verplegers, artsen en leerkrachten in een onderzoek dat gister verscheen. Organisaties die zich inzetten voor deze kinderen waarschuwen al veel langer. “Het verplaatsen van kinderen van het ene kamp naar het andere kamp is het allergrootste probleem”, constateert Ruth de Wit. Volgens de jeugdverpleegkundige zaten kinderen vroeger heel lang in een opvang en duurde het lang totdat er duidelijkheid kwam. “Dat was ook problematisch, maar wel vaak op een locatie. Dat werd een soort nieuw thuis met vriendjes en vriendinnetjes en gingen lang naar dezelfde school.”
De situatie nu is drastisch veranderd. “Wat we nu zien is dat kinderen veel verhuizen, soms wel meer dan acht keer per jaar.” En bij die kinderen in de asielopvang ziet De Wit de grootste problemen. “Kinderen zijn heel erg flexibel. Aan het begin zijn ze vol goede moed. Ze willen zich ontplooien, ze willen van alles ontdekken. Maar na twee of drie keer verhuizen, gaan kinderen zich niet meer hechten. Ze worden dan heel erg stil in de klas of ze worden juist vervelender.” Dat gedrag komt volgens de jeugdverpleegkundige doordat de kinderen zich onveilig voelen.
Negen AZC’s in negen jaar
De leefomstandigheden van kinderen in de asielopvang is beneden alle peil. Dat merkte ook Akhrat Selevani. Ze woonde in negen jaar tijd in negen verschillende asielzoekerscentra. “Het is echt ontzettend herkenbaar”, vertelt ze geëmotioneerd. “Er wordt gewoon te veel verhuisd. Ik herinner soms verschillende fragmenten van verschillende plekken, waarvan ik denk dat het een plek is, maar eigenlijk zijn het allemaal verschillende plekken.”
De overheid heeft het te veel over regeltjes en wetten en te weinig over de kinderen zelf, volgens Selevani. “Ik denk dat de politiek niet weet over wie ze het hebben en hoe hoog de nood is. Het gaat om kinderen. Het is zo schrijnend. We horen het, maar het dringt toch niet tot ons door. Dit is niet nieuw, het speelt al jaren. Alleen nu is het hottopic.”
