Het Prinses Máxima Centrum bestaat vijf jaar
Jaarlijks krijgen zeshonderd kinderen de diagnose kanker. Die kinderen komen allemaal in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht terecht. In een speciale Op1 live vanuit het grootste kinderoncologisch centrum van Europa horen we de verhalen over Quinten, Kasper, Aline, de kleine Klaartje en hun ouders. Ook spreken we met verschillende kinderoncologen en onderzoekers: welke nieuwe behandelingen zijn er hier de afgelopen 5 jaar ontwikkeld? En wat betekent dat voor de genezingskansen van kinderen?
“Hiervoor hadden we zeven kinderkankercentra”, vertelt mede-oprichter van het Prinses Máxima Centrum Rob Pieters. En daar wilde hij verandering in brengen. De ongeveer zeshonderd kinderen die jaarlijks kanker krijgen, moeten de best mogelijke hulp krijgen. “Kanker is de grootste doodsoorzaak bij kinderen, maar alle vormen van kinderkanker zijn eigenlijk zeldzaam. Het is niet acceptabel dat je kind het op één na beste centrum krijgt. Dus zijn we met z’n allen bij elkaar gaan zitten, zodat we veel sneller meters kunnen gaan maken.”
Tumoren kweken
Door de krachten te bundelen, gaan de onderzoeken sneller. “Dat is eigenlijk de basis van het Máxima. Er zijn nu heel veel verbeteringen doorgevoerd die als we op zeven plekken hadden gezeten nooit hadden kunnen doen. We zijn er blij mee dat dit er nu is.”
Zo heeft het Prinses Máxima Centrum een eigen lab, waar Annelisa Cornel en haar collega’s zich bezighouden met het kweken van mini-tumoren. “Op die manier kunnen we meer onderzoek doen naar wat er nou precies fout gaat in die cellen, hoe we dat kunnen genezen en we kunnen nieuwe behandelingen testen en vooraf voorspellen of die behandelingen een verschil gaan maken.”
Ik zou mijn leven geven
Een van de kinderen in het Máxima Centrum is Quinten, het elfjarige broertje van Amélie. Om hem te helpen, onderging ze een stamceltransplantatie. Een zware operatie voor de dertienjarige, waar ze geen enkel moment over twijfelde. “Ik zou mijn leven geven voor Quinten. Ik vind het mooi dat ik dat uiteindelijk heb kunnen doen.”
“Ze vertelden dat ik er best wel makkelijk vanaf zou komen. Ik zou wat last van mijn rug hebben en een verminderde conditie. Maar we hebben het allemaal wel onderschat. Ik heb nu nog steeds wel last van mijn rug. Dat is nu mijn zwakke plek. Mijn conditie is ook nog wat minder. Maar alles doet minder pijn met de gedachten dat ik het voor Quinten deed.”
Leukemie en diploma halen
Alina kreeg op haar zestiende de diagnose leukemie en had het gevoel dat ze na haar genezing achterliep op leeftijdsgenoten. “Ik had altijd bedacht dat er een beer op de weg staat, kanker, en die loopt op een gegeven moment weg. En dan kan je weer door. Maar op de andere wegen staat die beer niet, dus iedereen loopt mijlenver voor. Iedereen loopt voor en ik loop achter. En dan nog meer, omdat ik ook nog gevochten heb tegen de beer.”
Toen haar vriendinnen hun diploma haalden, moest Alina nog twee jaar studeren. En dat is gelukt. Op de dag van de uitzending haalde ze haar middelbare school diploma. “Het is voor het eerst dat ik weer een toekomst zie.”
