”Er is sprake van een zorginfarct in Nederland”
Het ‘zorginfarct’ waar al jaren voor wordt gewaarschuwd, dreigt niet – het is er al. Dat is de boodschap van bestuurder Bart Berden van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Sommige mensen worden zieker dan nodig is, door de enorme wachtlijsten. Neuroloog Edo Arnoldus roept huisartsen daarom op minder patiënten door te verwijzen. Over de situatie in het ziekenhuis schuift het duo aan bij Op1.
Enorme wachtlijsten
Te weinig personeel, veeleisende patiënten en oplopende wachtlijsten. De zorg loopt vast, zegt ziekenhuisbestuurder Bart Berden. ”Sinds corona is er 3 tot 5 procent extra zorg bijgekomen. Het is dus echt niet alleen dat er te weinig mensen zijn. We merken dat we kortere tijden hebben om onze patiënten te helpen. Maar ook dat er patiënten te lang op de wachtlijst staan en dat je dan keuzes moet maken die je niet zou willen.”
Als voorbeeld noemt Berden een oogarts, waar mensen normaal tien dagen moesten wachten. ”Dat is nu naar zestig dagen. Er staan mensen op die wachtlijst waarvan we niet weten of ze wel terecht zo lang kunnen wachten. Als bepaalde oogaandoeningen niet snel genoeg behandeld worden, dan leiden die tot schade die niet meer te herstellen is. Dat is een ontzettend verlies voor mensen die dat overkomt. En dit is maar een voorbeeld, maar we hebben er echt heel veel van.”
Minder zorg
Neuroloog Edo Arnoldus merkt dat patiënten steeds veeleisender worden. “Mensen willen vaak naar de specialist, terwijl dat soms helemaal niet nodig is. Dan krijg je dus dat er mensen op ons spreekuur komen die prima bij de huisarts hadden kunnen blijven. Dat gaat om zeker een kwart van de patiënten.”
Iedereen moet zich gaan realiseren dat er minder zorg geleverd kan worden, zegt Arnoldus. ”Ik denk dat we uiteindelijk met preventie en leefstijl het meeste gaan bereiken en dat we daarop moeten inzetten. Maar ik vind ook dat de politiek dat wel meer mag uitdragen.”
Vechtpartijen
Bart Berden merkt ook dat zijn personeel gedemotiveerd raakt omdat ze niet de zorg kunnen leveren die ze willen leveren. ”En als ze patiënten dan helpen zijn ze regelmatig ontevreden omdat ze niet krijgen wat verwacht werd. Of ook ronduit agressief. En dat is enorm demotiverend. We hebben in het verleden wel eens vechtpartijen gehad op de eerste hulp en je ziet dan dat mensen het werk verlaten omdat ze zo gedemotiveerd zijn.”
”Wat je ook ziet is dat mensen makkelijk claims of tuchtzaken starten”, zegt Arnoldus. ”Je ziet dat artsen daar heel defensief van worden. Als je dat een paar keer hebt meegemaakt, dan maak je wel een extra scan voor de zekerheid, terwijl je dat eigenlijk volgens de richtlijnen niet hoeft te doen. Maar de patiënt wil dat dan heel graag.”
