Thomas Marijnissen over mentale problemen in de topsport: “Er wordt niet over gesproken”
NAC-speler Thomas Marijnissen moest vijf jaar geleden stoppen met voetballen vanwege paniekaanvallen, maar knokte zich terug en staat weer op het veld. De voetballer vindt het van groot belang dat mentale problemen in het voetbal bespreekbaar gemaakt worden. Hij schuift samen aan met olympisch kampioen Mark Tuitert, die het taboe herkent. Volgens de oud-schaatser is een goede mentale toolkit essentieel in de topsport.
“Het is belangrijk om bespreekbaar te maken. Ik denk dat het daarmee begint”, vertelt profvoetballer Thomas Marijnissen. Hij merkt dat er, zeker in de voetbalwereld, een zwijgcultuur heerst als het gaat om spreken over mentale problemen. “Ik denk dat er meer mensen zijn die in zekere mate meemaken wat ik heb meegemaakt, maar er wordt niet over gesproken.”
Volgens Marijnissen wordt die zwijgcultuur door de voetbalwereld versterkt. “We zijn met een hele selectie en dan heb je de haantjes en de jongens die wat rustiger zijn. Daar lopen jongens tussen die met problemen kampen.”
Paniekaanvallen
Toen Marijnissen voor het eerst met paniekaanvallen te maken kreeg, werd hij totaal overvallen. “Ik dacht: ‘dat hoort niet bij mij. Wat gek dat ik dat heb. Dat klopt niet.’ Dus stopte ik het maar weg.” Onderweg naar het promotiefeest van NAC ging het voor het eerst mis voor de toen pas 17-jarige Thomas. “We waren onderweg naar het promotiefeest, maar we zijn daar nooit aangekomen. Ik dacht echt dat ik dood ging. Ik kreeg druk op mijn borst en dacht dat ik stikte. Zo is het begonnen en daarna werd het alleen maar erger.”
Olympisch schaatskampioen Mark Tuitert herkent het taboe op mentale problemen. “Topsport is ook een hoge prestatieomgeving. In 2000 lagen mijn ouders in scheiding, ik woonde bij mijn moeder, daar ging ik weer weg en ik had ruzie met mijn vader. Ik had heel veel emotionele bagage en ging alleen maar trainen, trainen en nog eens trainen. Ik verloor mezelf helemaal in training.”
Levenslessen
Er heerste volgens Tuitert ook in de schaatswereld een cultuur van niet zeiken en gewoon doorgaan. “De lessen die ik toen heb geleerd, vormen me voor de rest van mijn leven. Dat is me heel dierbaar en niet eens voor het sportieve succes, maar voor de levenslessen. Een obstakel is niet een eindpunt. Het is voor jezelf een test om te kijken hoe goed je ermee om kan gaan, een test die je zelf moet doorstaan.”
