Ron Meyer over de salarissen van cruciale beroepen: “Er werd geklapt, maar niet gelapt”
Verpleegkundigen, schoonmakers, vuilnismannen en taxichauffeurs. Tijdens de coronacrisis merkten we hoe belangrijk ze zijn, maar dat zien zij nog lang niet altijd terug op hun salarisstrook. Applaudisseren is niet voldoende, vindt Ron Meyer, oud-fractievoorzitter van de SP. Daarom organiseert hij op 25 september de Dag van de Onmisbaren en wil hij een standbeeld voor deze mensen. Donderdagavond bij Op1 vertelde hij alles over de steunactie en nam hij schoonmaakster Khadija Hyati en vuilnisman Marco Groenewoud mee.
Volgens Ron Meyer hebben we vorig jaar kunnen zien dat de mensen die het land overeind houden, de meeste risico’s lopen. “Dat zijn de mensen die officieel cruciaal werden genoemd. Dat is een groep van 3,5 miljoen mensen. Van schoonmakers, afvalophalers tot aan juffen bij de kinderopvang en postbezorgers.”
Onzichtbaar
De helft van die groep heeft een salaris dat onder de veertien euro zit. Ron Meyer: “In ons land is dat een salaris waarvan je je gezin niet kan onderhouden. Een groep die dus officieel onmisbaar is, maar in de praktijk vaak onzichtbaar en nog veel vaker ondergewaardeerd. Daar zou in dit ontzettend rijke land wat aan moeten gebeuren.”
Aan het begin van de coronacrisis werd er geapplaudisseerd voor de zorgmedewerkers. Volgens Ron Meyer is deze groep daarna weer wat naar de achtergrond verdwenen. “Er werd geklapt, maar niet gelapt. We moeten het dus niet van Den Haag hebben. Al die kruimels die donderdag zijn verdeeld zijn hartstikke leuk, maar er is een enorme inhaalslag te maken.”
Gezin onderhouden
Het is volgens Ron Meyer op dit moment bijna onmogelijk om een gezin te onderhouden van een schoonmakerssalaris of het salaris van een vuilnisman. “We hebben in dit land te lang gedaan dat als je maar hard genoeg werkt of studeert, dat je kan worden wat je wil. Dat is totaal onjuist gebleken.”
Schoonmaakster Khadija Hyati kan niet rondkomen van haar salaris. “Het werk is hartstikke zwaar, veertig uur per week werken en ik kan mijn gezin daar niet van onderhouden. Ik sta vaak voor keuzes: wie van de kinderen kan ik inschrijven voor de sportschool bijvoorbeeld. Ik ben helemaal niet zielig en ik ben trots op mijn werk, maar dit kan zo niet.”
