Jessica Villerius, Israel, Edino & Mar Jan over de Gouden Televizier-Ring nominatie voor De Kinderen van Ruinerwold
Donderdag is de uitreiking van de Gouden Televizier-Ring en voor het eerst in de tv-geschiedenis maakt een documentaire kans op de prijs: De Kinderen van Ruinerwold. Toen Israel, Mar Jan, Edino en hun broers en zussen in 2019 wereldnieuws werden omdat ze jarenlang afgesloten van de buitenwereld leefden, wisten ze één ding zeker: wij willen zélf bepalen hoe en wanneer we ons verhaal vertellen en dat documentairemaker Jessica Villerius ons daarbij helpt.
Vrijheid
Bijna twee jaar nadat Israel van Dorsten weg liep uit de bekende boerderij in Ruinerwold, vertelt hij dat het steeds beter gaat met hem en zijn familie. “Er is zoveel veranderd in twee jaar, er is zoveel vooruitgang geweest. Het belangrijkste is dat ik nu vrijheid heb. Ik kan echt voor mezelf kiezen wat ik wil doen en daar krijg ik ook de mogelijkheid voor. Ik merk nu pas echt hoe fijn het is om gewoon jezelf te kunnen zijn.”
Edino van Dorsten sluit zich bij de woorden van zijn broer aan. “Ik was al langer weg, maar voor mij voelt het ook heel bevrijdend. Ik kon nooit iets met iemand delen en liep als het ware met een grote rugzak rond. Je hebt fysieke gevangenschap en mentale gevangenschap, beide zijn vreselijk en ik denk dat beide even bevrijdend kunnen voelen.”
Therapie
De kinderen besloten mee te werken aan de documentaire, omdat ze graag hun verhaal wilden vertellen. Zeker nadat het groot werd opgepakt in de media. Mar Jan: “Iedereen wilde weten wat er aan de hand was. De documentaire zorgt ervoor dat je alles kan vertellen, maar het stukje waardering en erkenning vanuit de buitenwereld, helpt ook bij de verwerking van het verhaal.” Ook broer Edino ervaarde dat de documentaire hielp bij het verwerken. “Eigenlijk is het hele proces één grote therapie geweest.”
Te vroeg
Documentairemaker Jessica Villerius legde het hele verhaal bijna van begin af aan vast. “Het voelt eigenlijk een beetje alsof je er te vroeg instapt. Dat is ook het dilemma als filmmaker. Het voelt soms bijna ongepast als je erin stapt, maar je wil ook de essentie vastleggen.” Spijt dat ze er zo vroeg is ingestapt heeft Villerius niet. “Nee, maar je moet er wel heel zorgvuldig mee omgaan. Het gebeurde vaker dat zij iets aan mij vertelden wat ze nog niet aan elkaar verteld hadden. Dan moet je wachten tot ze dat ook met elkaar willen bespreken. Ik navigeer ze als het ware door hun trauma heen en ik geef ze de mogelijkheid om dat aan een breder publiek te vertellen.”
