Ellen, Bianca en Mirjam verloren hun dochter door euthanasie
De dochters van Ellen, Bianca en Mirjam kozen voor euthanasie vanwege ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden. Voor veel mensen en hulpverleners vaak nog een taboe. Om het gesprek hierover open te breken en mensen te steunen die in een vergelijkbaar proces zitten, richtten de vrouwen de stichting In Liefde Laten Gaan op. Ze vertellen hierover samen met psychiater Kit Vanmechelen.
Ellen, Bianca en Mirjam verloren alle drie in 2021 hun dochter door euthanasie. Drie jonge vrouwen voor wie het leven ondraaglijk was. Na jaren van strijd, vele therapieën en meerdere suïcidepogingen, zagen ze geen andere uitweg. Hun moeders lieten hen in liefde gaan. “We zijn er trots op dat ze zo duidelijk heeft kunnen zeggen waarom ze deze keuze heeft gemaakt”, vertelt Ellen Beukema over haar dochter Esther, die zichzelf omschreef als een vlinder in een potje.
Vlindertje uit de pot
“Ze had op haar kamer een potje met een plastic vlindertje erin. Toen ze hoorde dat ze euthanasie mocht krijgen, ging het potje open en het vlindertje ging eruit. Die zette ze bovenop het potje en toen voelde ze zich vrij.” Na een ja te hebben gekregen voor haar euthanasieverzoek zag Ellen een andere Esther. “Het was voor haar een bevrijding. Doordat ze wist dat ze mocht gaan, ontstond er een bepaalde rust en hebben wij nog hele mooie weken gehad.”
Vanaf haar vijftiende zat Esther niet meer lekker in haar vel. “Het begon met anorexia, waar ze vele opnames voor gehad heeft. Dan komt er van alles bij en dan zie je dat het niet goed met haar gaat. Ze heeft vanaf 2006 aangegeven dat ze dit leven niet wilde. Ze kon niet leven zoals het bedoeld was.” Ellens dochter deed vele suïcidepogingen. “Als we gebeld werden vroegen we: is het wel of niet levensbedreigend?’ Als we wisten dat er iemand van de zorgverlening bij was, gingen we niet direct daarheen. We hebben nog drie andere kinderen, waar je ook voor moet zorgen. En Rob en ik hebben ook ons werk.”
Brief geschreven
Ook de dochter van Bianca de Ruijter koos voor euthanasie vanwege ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden. “Ze was altijd overprikkeld. Als ze wakker was, was ze al moe en moest ze de hele dag nog doorgaan. Ze heeft heel lang geprobeerd afleiding te zoeken door te gaan wandelen of andere dingen te gaan doen.” Bianca’s dochter omschreef haar psychisch lijden als oorlog in haar hoofd. “Het was net alsof er een band in mijn hoofd zat die allemaal muziek door elkaar speelde. Zo is het de hele dag in mijn hoofd. Zo omschreef ze het aan ons.”
“Ze was echt ons engeltje. Ze heeft een mooi en puur karakter. Welwillend en een doorzettingsvermogen. Elke dag probeerde ze er iets van te maken tot dat het gewoon niet meer lukte.” Bianca was niet verbaasd toen ze hoorde dat haar dochter niet meer wilde leven. “Ze had een brief aan ons geschreven waarin stond dat ze na elf jaar strijden gewoon moe was, dat ze niet meer kon en niet meer wilde.”